ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

Λαμία, 19 Οκτωβρίου 2018.

 

Αξιότιμα μέλη της Ένωσης Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων στο Δήμο Λαμίας,

ύστερα από πολλή περίσκεψη και με έντονο το αίσθημα ευθύνης προς τα παιδιά μας αλλά και τα μέλη της Ένωσης  Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων , σας ανακοινώνω την παραίτηση μου από το αξίωμα της Προέδρου καθώς και την παραίτηση μου από μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων των Μαθητών Πρωτοβάθμιας & Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης των μαθητών στο Δήμο Λαμίας. Η εύρυθμη λειτουργία του Δ.Σ. προϋποθέτει την ύπαρξη απόλυτης εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών, καθώς και κοινούς ανιδιοτελείς σκοπούς και στόχους που έχουν ως ΜΟΝΟ και ΚΥΡΙΟ γνώμονα τα Παιδιά και την Παιδεία που λαμβάνουν και τις συνθήκες που επικρατούν στα Σχολικά Πλαίσια του Δήμου Λαμιέων. Κατά την άποψή μου, τα παραπάνω – δυστυχώς – δεν υφίστανται διόλου ή υφίστανται εν μέρει, γεγονός που προσωπικά δεν μου αφήνει άλλα περιθώρια επιλογής.

Επιθυμώ να διαχωρίσω άμεσα και ανοιχτά τη θέση μου από διασπαστικές κινήσεις. Σε κάθε περίπτωση τα μέλη πρέπει να επιλέγουν το δρόμο του «εμείς» από τον δρόμο του «εγώ» και συγκεκριμένα το ρόλο του «ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ» αντί του «ΕΓΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΠΑΝΤΟΥ». Έτσι συνεπής στις προσωπικές μου απόψεις, επιμένοντας να κοιτάζω μόνο μπροστά και όχι πίσω, αποχωρώ από μέλος του Δ.Σ.

Σας παρακαλώ όπως:

1. κάνετε δεκτή την παραίτησή μου και την κοινοποιήσετε στα μέλη του Συλλόγου
2. προβείτε στις απαραίτητες ενέργειες για την εκλογή νέου προέδρου
3. φροντίσετε για την άμεση – εντός 10 εργάσιμων ημερών- διαγραφή μου από το Μητρώο της Ένωσης Συλλόγων -με αριθμό 1- στο Ειρηνοδικείο Λαμίας.

Η προσωπική-εθελοντική ενασχόλησή μου με την τεχνολογική δυνατότητα ενημέρωσης, τόσο με την ιστοσελίδα όσο και με την σελίδα στο Facebook πραγματοποιήθηκε με μεράκι και βασικό μου στόχο να υπάρξει ένας νέος τρόπος επικοινωνίας με τον κάθε έναν γονέα – είτε είναι μέλος της Ένωσης είτε όχι.

Παρόλαυτα θα συνεχίσει να υπάρχει η ιστοσελίδα καθώς μπορεί να διαμορφωθεί ή να συνεχιστεί από όποιον επιλέξει αυτόν τον τρόπο ενημέρωσης  προς τους  αναγνώστες γονείς και κηδεμόνες στο Δήμο Λαμίας και του διαδικτυακού κόσμου.

Ανέκαθεν υποστήριζα και υποστηρίζω ότι η μετάδοση της γνώσης μπορεί να εξελίξει την κάθε μας πράξη και να ενώσει πολλές ιδέες μαζί για να επιτευχθεί ένας στόχος. Έτσι πραγματοποιήθηκε και με την συγκεκριμένη ιστοσελίδα που εξαρχής δημιουργήθηκε κατανέμοντας και ιεραρχώντας τόσο τα πολυδαίδαλα Νομικά Θεσμικά Πλαίσια των Οργανώσεων Γονέων όσο και τα καθημερινά δρώμενα, με την εξέλιξή  θέτοντας μια  δομή φιλική και χρήσιμη προς τον αναγνώστη.

Επίσης θα ήθελα να ευχαριστήσω για την άψογη συνεργασία, Τον Περιφερειακό Δντή Εκπαίδευσης Στερεάς Ελλάδας, τον Διευθυντή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και όλο το Προσωπικό της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Φθιώτιδας και το ΚΕΕΔΥ Ν. Φθιώτιδας .

Να ευχαριστήσω για την στήριξη του έργου της Ένωσης και την Εμπιστοσύνη τους, Τον Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας, τους Αντιπεριφερειάρχες Ν. Φθιώτιδας Κο Καραϊσκο και Κο Αποστολόπουλο, τον Πρόεδρο  και τα μέλη  Δ.Σ. του Επιμελητηρίου Φθιώτιδας, Τον Πρόεδρο του Αγροτικού Συνεταιρισμού Λαμίας. τους Επικεφαλής όλων των Παρατάξεων της Αντιπολίτευσης του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Λαμίας, όπως επίσης να ευχαριστήσω και τα τοπικά ΜΜΕ που τακτικά αναδείκνυαν τις δράσεις της Ένωσης.

Τέλος, αισθάνομαι βαθιά την ανάγκη να ευχαριστήσω τους Γονείς και Κηδεμόνες που με τίμησαν δείχνοντας εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου. Τους διαβεβαιώνω ότι, δεν θα πάψω να αγωνίζομαι για την ισότητα στην πρόοδο, την ποιοτική αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου και κατ’ επέκταση της παρεχόμενης Παιδείας και Εκπαίδευσης που λαμβάνουν τα παιδιά μας. Ευελπιστώ, να σταθώ αντάξια των προσδοκιών τους στο εγγύς μέλλον!

Φεύγοντας από το συμβούλιο οφείλω να ευχαριστήσω τα μέλη για την παραγωγική συνεργασία μας και επιπλέον θεωρώ πως σαν Πρόεδρος αυτό το μικρό διάστημα εκτέλεσα «ΚΑΛΩΣ» τα καθήκοντα μου.

Σας ευχαριστώ πολύ για τη μέχρι τώρα συνεργασία μας.

Εύχομαι κάθε νέο βήμα να είναι ένα καινούριο σκαλοπάτι για πρόοδο και δημιουργία.

 

Μετά τιμής

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ

Παρελάσεις , Ελληνική Παιδεία και Ιστορία

Επειδή έχουν ειπωθεί πολλά  για την παρέλαση, το νόημά της, την καταγωγή της, την αξία της και το λόγο ύπαρξης της στις μέρες μας, σκέφτομαι τα εξής:

ΟΧΙ, η παρέλαση δεν είναι φασιστικό κατάλοιπο του Μεταξά, ακόμα κι αν και όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα την χρησιμοποίησαν.

Η παρέλαση αντλεί την καταγωγή της από την αρχαιότητα, τους Αθηναϊκούς θριάμβους αλλά και τους τρεις Σπαρτιατικούς χορούς. Ακόμα και τώρα, βλέπουμε μια παραλλαγή της:

Μπροστά οι γέροντες (όσοι μας έχουν απομείνει ανάπηροι πολέμου) που δηλώνουν πως ήταν κάποτε γενναία παλικάρια (Άμμες ποκ΄ ήμες άλκιμοι νεανίαι).

Μετά ακολουθούν οι στρατιώτες, οι μάχιμοι άντρες (και γυναίκες πια) της εποχής, που λένε «εμείς είμαστε τώρα γενναία παλικάρια, κι αν σου βαστάει, δοκίμασε» (Άμμες δε γ΄ ειμέν, αι δε λης πείραν λάβε).

Μια μέρα πριν τη στρατιωτική παρέλαση, γίνεται η μαθητική. Ο τρίτος χορός των παιδιών στην ουσία, αυτών που θα αναλάβουν στο μέλλον και μας διαβεβαιώνουν ότι θα γίνουν πολύ καλύτεροι από μας (Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες).

ΟΧΙ, η παρέλαση δεν είναι χαιρετούρες προς τους επισήμους. Κανείς ζωντανός δεν είναι επίσημος εκείνη τη μέρα. Οι επίσημοι είναι ντεκόρ για τον πραγματικό τιμώμενο: Τους Νεκρούς του Πολέμου.

Η παρέλαση όλη, οι μαθητές, τα σωματεία, οι αντιπροσωπείες, η μπάντα κι οι στρατιώτες στρέφονται προς το Μνημείο των Πεσόντων, χαιρετούν και αποδίδουν τιμή στους νεκρούς της Ελλάδας, εκείνους που έδωσαν τη ζωή τους για το ύψιστο αγαθό, την Ελευθερία.

Δεν έχουμε γιορτή της πατάτας στην Ελλάδα, ούτε Χάλογουιν. Ούτε Οκτόμπερφεστ.

Κάθε επίσημη γιορτή μας όμως αυτό το νόημα έχει. Τιμή και μνήμη σε κείνους που αντιστάθηκαν στην υποδούλωση.

Τι είναι Έλληνας και τι Ελλάδα;

Κατ αρχάς, ποια ήταν η Ελλάδα ανά τους αιώνες; Οι 6 τόσες δα μικρούλες Πόλεις-Κράτη της αρχαιότητας ή η μισή υφήλιος του Μεγαλέξανδρου;

Η Ελλάδα δεν είναι τόπος. Είναι τρόπος.

Η Ελληνικότητα δεν είναι hardware, είναι software. Γιαυτό και Ελληνας είναι ο καθένας που μετήλθε της ελληνικής παιδείας. Έμαθε, κατανόησε, αποδέχτηκε και φωτίστηκε από αυτήν κι έτσι άλλαξε για πάντα. Όπου κι αν έχει γεννηθεί.

Τι συμβολίζει η Γαλανόλευκη;

Η σημαία μας τώρα, η οποία άλλαξε μορφές (λάβαρο, φλάμπουρο, μπαϊράκι), μπήκαν κορώνες, βγήκαν στέμματα, ιερές επιγραφές, και της αποδώθηκαν χίλιοι συμβολισμοί (Η ταν ή επι τάς, Ελευθερία ή Θάνατος, το λευκό του κύματος και το γαλάζιο του ουρανού, το μπλε του ράσου του Παπαφλέσσα και το άσπρο της φουστανέλας του Κολοκοτρώνη, τα σήματα της Αεροπορίας, του Πεζικού και του Ναυτικού κλπ) δεν είναι ένα απλό έμβλημα.

Η σημαία αποτελεί το πιο σεβαστό κρατικό σύμβολο και προστατεύεται από το Σύνταγμα της κάθε χώρας. Είναι η εθνική πολεμική σημαία μπροστά από την οποία ορκίζονται πίστη στην πατρίδα οι στρατεύσιμοι κάθε χώρας.

Αυτός είναι και ο λόγος που η σημαία αποτελεί το σπουδαιότερο λάφυρο της μάχης και πρέπει να φυλάγεται με νύχια και με δόντια κυριολεκτικά. Οι Ρωμαίοι διέλυαν αμέσως τις λεγεώνες που έχαναν τη σημαία τους, διαβάζουμε στην ιστορία.

Πολεμική;

Ναι. «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί» μας λέει ο Ηράκλειτος, εννοώντας ότι όλα στη ζωή κερδίζονται με μάχη. Τίποτα δεν σου χαρίζεται.

Επιτρέπεται να κρατάει τη σημαία μας κάποιος «μη ‘Ελληνας;»

Το κάθε σχολείο, σύλλογος, ένωση, σύνδεσμος, σωματείο, ομάδα κλπ, θα έπρεπε να έχει το δικό του έμβλημα, το σήμα του δηλαδή και με αυτό να παρελαύνει.

Φυσικά το δικαίωμα να παρελάσει, θα πρέπει να έχει κάθε μαθητής του σχολείου, κάθε μέλος του συλλόγου, ή του σωματείου κ.λ.π. ανεξάρτητα από την εθνικότητα και τη θρησκεία του, εφόσον το επιθυμεί και του εξηγηθούν οι λόγοι για τους οποίους παρελαύνει. Δηλαδή, φόρος τιμής στους πεσόντες για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία και υπόσχεση ότι και οι ίδιοι θα αγνωνιστούν και θα πράξουν ανάλογα κάτω από τα ελληνικά ιδεώδη.

Ο Σημαιοφόρος ειδικά, με το που σηκώνει τη σημαία, αποδέχεται ακόμα και να πεθάνει για αυτήν και τα ιδανικά της, εφόσον χρειαστεί.

Η σημαία λοιπόν δεν είναι ούτε έπαθλο ούτε βραβείο ούτε αριστείο. Είναι τιμή κι ευθύνη για αυτόν που την φέρει.

Είναι ο Αντεντοκούμπο Ελληνας;

Είναι ο Πύρρος Δήμας; Είναι τα παιδιά των ομογενών που έχουν γεννηθεί σε ξένη χώρα; Είναι τα παιδιά των ξένων που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα; Είναι ο Αμίρ το προσφυγάκι από το Αφγανιστάν που θέλει διακαώς να παρελάσει;

‘Ελληνας μπορείς να είσαι επειδή γεννήθηκες στην Ελλάδα μα αυτό δεν φτάνει. Μπορείς να είσαι επειδή σπούδασες ελληνικά μα κι αυτό δεν φτάνει. Μπορεί να είσαι επειδή έχεις δυο γονείς ‘Ελληνες μα κι αυτό επίσης δεν φτάνει από μόνο του.

Από την άλλη, μπορείς επίσης να είσαι ‘Ελληνας με δυο γονείς αφρικανούς. Γεννημένος στην Ελλάδα ή αλλού. Μπορείς να είσαι ‘Ελληνας Μουσουλμάνος (όπως οι Πομάκοι).

Μπορείς ακόμα να είσαι ‘Ελληνας χωρίς να έχεις το διαβατήριο και τη «βούλα». Σαν τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Ανδριανό:

«Αγάπησα αυτή τη γλώσσα (την ελληνική)… γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ’ αυτή τη γλώσσα. Με τα λατινικά κυβέρνησα την αυτοκρατορία μου. Ο επιτάφιος μου θα χαραχτεί στα λατινικά στον τοίχο του μαυσωλείου μου στις όχθες του Τίβερη, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΧΩ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΖΗΣΕΙ.»

Οπότε, δεν θα το πούμε εμείς ποιος είναι Ελληνας και ποιος όχι. Αυτό, θα το πουν οι ίδιοι. Με τις πράξεις, τα έργα τους και τον τρόπο ζωής τους.

Τέλος, η παρέλαση καμμία σχέση δεν έχει με στρατιωτική πειθαρχία και φασιστική ρομποτοποίηση των παιδιών, που διάβασα κάπου και γέλαγα μισή ώρα.

Η παρέλαση για τους ‘Ελληνες και τους ελληνοπαιδευμένους, είναι εκείνη η μοναδική ώρα που ο ασύνταχτος, ελεύθερος κι απείθαρχος λαός μας (κι όσοι τον αποδέχονται και τον ακολουθούν), ΣΥΝΤΟΝΙΖΕΤΑΙ και συγχρονίζει το βήμα του, τη σκέψη του και την καρδιά του με το νταούλι, ακολουθώντας τη σημαία, για να τιμήσει όλα αυτά που είπαμε παραπάνω. Χορός και μνημόσυνο ταυτόχρονα.

Το ίδιο νταούλι που χτυπάει άλλοτε σαν όργανο για χορό κι άλλοτε σαν τύμπανο του πολέμου. Του αιώνιου δηλαδή Αγώνα.

‘Ετσι, όταν στέλνουμε τα παιδιά μας στην παρέλαση, όταν γιορτάζουμε τις εθνικές επετείους (σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν είμαστε) δεν το κάνουμε για το φολκλορ, ούτε το παίζουμε Ελληναράδες.

Το κάνουμε «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» και με την κρυφή ελπίδα τα παιδιά μας να γίνουν «πολλώ κάρρονες» από εμας.

Επειδή κάθε γιορτή μας ανεξαιρέτως εμπεριέχει τη χαρμολύπη, έτσι και η 28η Οκτωβρίου (όπως και η 25η Μαρτίου)εκτός από ημέρα αφιερωμένη στην άρνηση στην υποταγή και την υποδούλωση είναι και μέρα μνήμης.

Ένα πραγματικό μνημόσυνο σε αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα αυτόν, αποδεικνύοντας πως για ό,τι αξίζει κανείς να ζεί, αξίζει και να πεθαίνει.

(Στη φωτογραφία βλέπουμε να παρελαύνουν στην πλατεία Συνταγματος, την 28η Οκτωβρίου του 1946, μανάδες, χήρες και κόρες πεσόντων στον πόλεμο του 40)